Onlangs hoorde ik op een bijeenkomst een bijzonder inspirerend verhaal. Een mooie, energieke vrouw vertelde vol enthousiasme over de langzaamste marathonloper van de Olympische Spelen. Nooit in de geschiedenis was er iemand in meer tijd over de Olympische finishlijn gerend. Een sneue figuur? Geblesseerd geraakt tijdens de race? Een man die ineenkromp van schaamte en teleurstelling?
Nee, niets van dat al. Integendeel zelfs. Deze man had reden om trots te zijn. Deze man had zijn eigen doel gehaald. Dat was namelijk niet om de snelste man ter wereld te zijn. Nee, deze man kwam uit Afghanistan, en zijn voornaamste doel was om de wereld te laten zien dat zijn land nog bestond. Een land gekwetst door een langdurige burgeroorlog, met nog onnoemelijk veel moeilijkheden te overwinnen. Maar niet uitgeschakeld, niet zonder mogelijkheden om deze atleet te leveren bij de Spelen. Een atleet die niet gesponsord werd door dure merken, maar een atleet die had gefunctioneerd op wilskracht. Hij had zijn eigen doel gesteld en had dat behaald. Hij was niet de snelste geworden, verre van dat, maar hij had de wereld getoond dat zijn land nog steeds deel uitmaakte van het wereldtoneel.
Ik vond het een ontroerend verhaal. Want is dat niet waar het eigenlijk om draait? Niet dat je dat doet wat het meest logisch is, maar je eigen missie vinden en volharden totdat je je doel bereikt hebt.
Er zijn genoeg mensen die een uitgestippeld pad volgen. Maar waar loop je het meest warm voor? Waarbij ben je bereid de grootste obstakels te overwinnen? Wat schenkt de meeste voldoening? Dat is toch echt dat doel dat je jezelf gesteld hebt. Is dat niet een mooie opdracht om eens een avondje voor te gaan zitten? In alle rust uitvogelen wat je nu eigenlijk echt wilt, en of dat wel is waar je nu mee bezig bent. Of behoor jij tot de gelukkigen die al precies weten wat ze tot stand willen brengen dit jaar, en misschien ook al voor de jaren daarop?
Ik nodig je van harte uit om me met een reactie deelgenoot te maken van jouw verhaal, ik ben benieuwd!