Als baby worden we geboren met een feilloos mechanisme dat aangeeft wanneer we honger hebben en wanneer we moe zijn. Omdat er nog geen woordenschat is, geven baby’s dit aan met een luid en duidelijk communicatiemiddel: ze huilen. Pijn in de buik = honger = huilen. Dichtvallende oogleden = moe = huilen of stil in slaap vallen.
Niet meer en niet minder.
Na circa 4 weken komt daar nog een prachtige nieuwe communicatievorm bij: baby’tjes kunnen lachen. Eerst nog heel voorzichtig, gaandeweg wordt dat steeds duidelijker (en menig moederhart is gesmolten bij dat eerste lachje van haar baby).
En zo groeit langzaam het communicatievermogen van een kind. Er is een gevoel, daar wordt uiting aan gegeven en als het goed is wordt daar op gereageerd.
Tegen de tijd dat iemand de volwassen leeftijd heeft bereikt, beschikt deze over een woordenschat van zo’n 10.000 woorden (woorden kennen kan oplopen tot wel 250.000 woorden, maar dat zijn niet de woorden die hij/zij gemiddeld gebruikt).
En, afhankelijk van het land waarin je woont, over vele gebaren waarmee je je verbale boodschap kracht bij kunt zetten.
Maar in de periode dat we deze woorden en gebaren leren, lijkt er iets vreemds te gebeuren. Het lijkt wel dat hoe groter het beroep is dat op de ratio wordt gedaan, hoe meer de duiding van het gevoel naar de achtergrond verdwijnt. Meer woorden = minder gevoel?
Onlangs sprak ik iemand die aan het herstellen was van een burn-out. Hij was zomaar omgevallen, op zijn werk, en had geen idee hoe nog thuis te geraken. De dokter had een flinke burn-out geconstateerd. En zelf had hij niets aan voelen komen. Ja, achteraf gezien, toen wist hij opeens wat al die lichamelijke signalen betekend hadden. Maar ja, dat was achteraf. En achteraf is het goed wonen.
Diezelfde week sprak ik iemand die vertelde niet aan te kunnen geven wat hij voelde. Hij wist wel hoe hij ergens over dacht, maar hij had geen flauw idee waar of hoe hij dat ergens moest voelen. En dan vraag ik me af hoe dat mogelijk is. Hoe kunnen we dingen die we wel kunnen als kind, niet meer kunnen als volwassene? Waarom verleren zo veel mensen de vaardigheid om naar hun gevoel te luisteren? Moeten we daar misschien ook aandacht aan besteden op school? Mindfulness na het rekenen, zodat we niet alleen maar bezig zijn met onze cognitieve ontwikkeling.
Meer aandacht voor ons lijf, ook als volwassene, om te voorkomen dat we belangrijke lichamelijke signalen missen.
Zodat mensen niet zomaar omvallen als het te laat is.